فنزین
![]()
fanzine (ترکیبی از فن و مجله یا -zine) یک نشریه غیرحرفه ای و غیر رسمی است که توسط علاقه مندان به یک پدیده فرهنگی خاص (مانند یک ژانر ادبی یا موسیقی) برای لذت دیگرانی که در علاقه مشترک هستند تولید می شود. این اصطلاح در یک مجله علمی تخیلی اکتبر 1940 توسط Russ Chauvenet ابداع شد و برای اولین بار در میان طرفداران علمی تخیلی رایج شد و از آنجا توسط جوامع دیگر پذیرفته شد.
به طور معمول، ناشران، ویراستاران، نویسندگان و سایر مشارکت‌کنندگان مقالات یا تصاویر در مجله‌ها پولی دریافت نمی‌کنند. فنزین ها به طور سنتی به صورت رایگان یا با هزینه اسمی برای پرداخت هزینه پست یا تولید در گردش هستند. کپی‌هایی اغلب در ازای انتشارات مشابه یا مشارکت‌های هنری، مقاله‌ها یا نامه‌های اظهارنظر (LoCs) ارائه می‌شوند که سپس منتشر می‌شوند.
برخی از فنزین ها توسط آماتورها با استفاده از تجهیزات استاندارد اداری خانگی تایپ و فتوکپی می شوند. چند مجله به نشریات حرفه‌ای تبدیل شده‌اند (گاهی اوقات به عنوان "prozines" شناخته می‌شوند)، و بسیاری از نویسندگان حرفه‌ای برای اولین بار در مجله‌ها منتشر شدند. برخی پس از ایجاد شهرت حرفه ای به کمک به آنها ادامه می دهند. اصطلاح fanzine گاهی اوقات با "مجله هواداران" اشتباه گرفته می شود، اما اصطلاح دوم اغلب به انتشارات تجاری تولید شده برای طرفداران (و نه توسط) اشاره دارد.
منبع
منشأ نشریات فناک آماتور "فن" مبهم است، اما حداقل می توان آن را به گروه های ادبی قرن نوزدهم در ایالات متحده ردیابی کرد که انجمن های مطبوعاتی آماتوری را برای انتشار مجموعه هایی از داستان، شعر و تفسیر آماتور تشکیل دادند، مانند آماتور متحد H. P. Lovecraft. با پیشرفت تکنولوژی چاپ حرفه ای، تکنولوژی فنزین ها نیز پیشرفت کرد. فنزین های اولیه به صورت دستی یا روی ماشین تحریر دستی تایپ می شدند و با استفاده از تکنیک های بازتولید اولیه (مانند تکثیر روح یا حتی هکتوگراف) چاپ می شدند. فقط تعداد بسیار کمی از نسخه ها را می توان در یک زمان تهیه کرد، بنابراین تیراژ بسیار محدود بود. استفاده از دستگاه های mimeograph باعث می شود تا چاپ های بیشتری انجام شود و دستگاه فتوکپی سرعت و سهولت انتشار را یک بار دیگر افزایش داد. امروزه، به لطف ظهور نشر رومیزی و خود انتشار، اغلب تفاوت کمی بین ظاهر یک مجله و یک مجله حرفه ای وجود دارد.
ژانرها
علمی تخیلی
هنگامی که هوگو گرنزبک اولین مجله علمی تخیلی به نام داستان های شگفت انگیز را در سال 1926 منتشر کرد، اجازه داد یک ستون نامه بزرگ که آدرس های خواننده را چاپ می کرد. در سال 1927، خوانندگان، اغلب جوانان، برای یکدیگر نامه می نوشتند و مجله را دور می زدند. مجله‌های علمی تخیلی با مکاتبات جدی و سازنده (که بعداً به sercon خلاصه شد) شروع شدند. طرفدارانی که خود را در حال نوشتن یک نامه برای چندین خبرنگار می‌دانستند، سعی می‌کردند با کپی کردن نامه‌های آنها از تایپ کردن خود جلوگیری کنند. تلاش‌های اولیه شامل کپی‌های کربنی ساده بود، اما کافی نبود. اولین مجله علمی تخیلی، دنباله دار، در سال 1930 توسط باشگاه مکاتبات علمی در شیکاگو منتشر شد و توسط ریموند آ. پالمر و والتر دنیس ویرایش شد. اصطلاح "فنزین" توسط راس شوونت در نسخه اکتبر 1940 از فن‌زینه خود به نام Detours ابداع شد. «فنزین» از «پرازین» متمایز بود (اصطلاحی که شوونه نیز اختراع کرد): یعنی همه مجلات حرفه ای. قبل از آن، نشریات طرفداران به عنوان "فن ماگ" یا "لترزین" شناخته می شدند. فن زینت های علمی تخیلی از روش های مختلف چاپ استفاده می کردند. ماشین‌های تحریر، نقاشی‌های مدرسه، میموک‌های کلیسا و (اگر می‌توانستند) چاپ چند رنگ یا سایر چاپ‌های سطح متوسط به بالا. برخی از طرفداران می خواستند اخبار آنها منتشر شود، برخی دیگر از هنر و زیبایی چاپ خوب لذت می بردند. هکتوگراف که در حدود سال 1876 معرفی شد، به این دلیل نامگذاری شد که می توانست (در تئوری) تا صد نسخه تولید کند. هکتو از رنگ آنیلین استفاده می‌کرد و به سینی ژلاتین منتقل می‌کرد و کاغذ را یک ورق روی ژل می‌گذاشتند تا انتقال دهند. کثیف و بدبو، این فرآیند می تواند رنگ های پر جنب و جوشی را برای تعداد کمی از نسخه های تولید شده ایجاد کند
